Bayram günleri sevinç ve coşkunun en yüksekte olduğu zamandır. Kurban Bayramı da Hicri ikinci asırdan itibaren Allah'ın emrine uyarak, fedakâr olmak şuuruyla Allah adına kesilen kurbanların yine O’nun adına akraba, komşu ve yoksullarla paylaşıldığı gündür. Mâlî ibadet imkânına kavuşmanın neşesini ve sevincini yaşama günüdür. Bu sebeple Allah Resulü (sav), sevince ve eğlenceye ayrılan bu günler için yeme ve içme günleri isimlendirmesinde bulunmuş ve bu günlerde oruç tutmayı yasaklamıştır.

    

Acıların ve sevinçlerin paylaşılması kardeşlik hukukunun gereğidir. Buna göre yakınını kaybedenin acısına, bir işte muvaffak olanın sevincine görmezden gelmek kardeşlik ahlakına uygun olmaz.

Bayramların en önemli özelliği, toplumun bütün katmanlarında karşılık bulmasıdır. Kurban etleri dâhil bayram etkinliklerinin, ana-baba başta olmak üzere komşu, akraba, yoksullar, iş arkadaşları ve işçilerle paylaşılmalı, bu kapsamda değerlendirilmelidir. Herkese ihtiyacı olanı vermek İslâm'ın tavsiye ettiği bir davranıştır. İlgi ve alaka da herkesin ihtiyaç duyduğu şeydir. Bayramlar da bunun için en önemli yoldur.

Hasta ziyareti, sıla-i rahim, infak, kurban gibi görevlerin hepsinde ilgi ve duyarlılığın, dolayısıyla insan saygınlığının canlı tutulması esas tutulmuştur. Meşrû kılındığı günden itibaren kurbanlarda sembolleşen bölüşme kültürü ile de amaçlanan budur.